Anne Bonné
Anne Bonné werd geboren als Maria Annie Bonné in Herk-de-Stad op 30 september 1936. Zij overleed er op 6 september 2007. Samen met haar man, de heer André Lousbergh en haar moeder mevrouw (Maria) Bertha Vanweerts, woonde ze in de Smolderstraat in Schakkebroek. In Herk-de-Stad was ze de secretaresse op het vredegerecht, later bij het parket in Hasselt. De Heilige Amandina niet meegerekend was ze een van de bekendste Schakkebroekenaren. Ze was een sterke persoonlijkheid maar sprak zeer rustig en stil, wat verwoord wordt op haar bidprentje: Ge hebt weinig eisen gesteld aan het leven, altijd ten dienste gestaan voor anderen, alleen het essentiële telde, zoals geborgenheid en liefde…
Haar opstellen en presentaties in het lager middelbaar werden reeds opgefleurd door prachtige tekeningen (zie hierbij de aparte file van Mad. Curie). Naar aanleiding van de huldigings-tentoonstelling in 2011 die aan haar gewijd was, werden enkele verhandelingen in boekvorm uitgegeven.
Anne volgde een eerste opleiding in Luik aan de Academie voor Schone Kunsten. Daarna ging ze 6 jaar naar het Vrije Atelier in Antwerpen waar ze zich veel beter voelde. Er werd eerder gewerkt met leerlingen die van tekenen en schilderen hun beroep wilden maken.
In vergelijking met het latere werk, is het begin van haar schilderscarrière eerder zwaar te noemen: stillevens, landschappen maar ook portretten werden in dikke verflagen geplaatst met, er zijn natuurlijk uitzonderingen, een somber kleurenpallet. Grote vlakken met tinten van zwart, lichtten het spaarzame gebruik van gele en helrode verf op. Niet direct commercieel te noemen maar roem zocht ze niet op. Vele kunstkenners typeerden haar als een kunstenares buiten categorie. Later gooide ze het roer volledig om. De potloodtekeningen en de schilderijen werden lichter, de donkere vlakken werden kleiner of ze waren er niet. Het wit van het Steinbach papier of van het doek werd zichtbaar. Palletmessen werden vervangen door potloden of fijne borstels waar je gemakkelijker verfpuntjes van het volledig kleurengamma mee kon zetten. Iemand zal dit wel ooit pointillisme hebben geheten. Vele puntjes samen vormden nu op een andere manier haar stillevens, landschappen en portretten. De laatste 10 jaren van haar leven trad Pierrot op de voorgrond. Pierrot was rond de eeuwwisseling een populaire figuur van een droevige clown. Haar inspiratie hiervoor vond ze bij een beeldje dat ze van een tante uit Rummen cadeau had gekregen.
Onnodig te zeggen dat Anne exposeerde in binnen- en buitenland. Zelf vond ze haar belangrijkste onderscheiding, de prijs van de kunstenaarsvereniging 'Il Collezionista' die ze in 2006 in Rome kreeg. In 2010 werd ze genomineerd voor “Grootste Schakkebroekenaar”.
Veel van haar werk is in Herkse woonkamers te vinden. Haar echtgenoot, de heer André Lousbergh, schonk 3 Pierrot schilderijen aan de Herkse gemeenschap. Ze zijn te bewonderen in de bibliotheek van Herk-de-Stad. Bekijk de stipjes verf eens van dichtbij! Ik denk dat ik u dan niet moet overtuigen dat Anne elke werkdag punctueel naar haar atelier op de bovenverdieping ging waar ze een groot deel van de dag doorbracht.
Bronnen: Gesprekken met Anne Bonné, André Lousbergh.
(Foto)archief: Jos Leemans, André Smeets
Bewerking: André Smeets